Een huis uit Zweden

Een vrolijk verhaal.    

Het is bijna rond. 

Eind januari is de geldoverdracht. 

Dan geven we een hoop geld aan mensen 

van wie wij een stuk land gaan kopen
met stuk ondoordringbaar sparrenbos.

We zaten met z’n vijven aan de tafel.

De makelaar verwelkomde ons 

terwijl hij zijn broek nog aan het dicht maken was. 

Kennelijk net naar de wc geweest. 

Een oog was beschadigd en leek blind. 

Het gesprek kwam meteen op gang.

Ook ik moest ook al gauw naar de wc.

De bril ontbrak en ging op het koude steen zitten. 

Er was ook geen zeep en geen handdoek.  

Met natte handen kwam ik weer terug

en veegde ze aan mijn broek af.

Uiteindelijk na veel onnatuurlijk gelach 

was het tekenen geblazen. 

Daarna wilde ik meteen weg,

vanwege die wc-achtige sfeer.

Buiten keken we wat vreemd om ons heen.

Wat hadden we gedaan?

Een stuk land gekocht ja, 

maar was dit niet veel te duur?

We hadden geen idee.

Er moest ook nog een huis op.
Maar wat voor een huis?

Een zweeds huis.

Dat is niet moeilijk. 

Het staat er zo en hout sprak ons aan.

M. is nu elke avond aan het tekenen. 

Mooie plattegronden voor de indeling. 

Een huis op maat is opwindend. 

Morgen om vier uur gaan we naar Leeuwarden.

Daar zit het kantoor van een zweeds bouwbedrijf. 

Heeft u al een kavel?

Ja, zei ik trots, toen ik belde voor een afspraak.

Gefeliciteerd, zei de man hoopvol. 

Ja, wat moet je met een klant zonder kavel.

Vandaag de buurt verkend van ons nieuwe ‘landgoed’.

Het ligt vlak bij het natuurgebied het Fochteloërveen
en het Drents friese woud.

De beroemde uitkijktoren in dit gebied

won ooit een prijs.

Eenmaal boven heb je een prachtig uitzicht,

waar je helaas als wandelaar niet mag komen 

vanwege de kraanvogels die daar broeden.

Met een verrekijker zijn ze te zien.

De toren wordt ook vaak bevolkt door vogelaars.

Deze mensen kijken door dure apparatuur en 

hebben boskleding aan in groene en bruine kleuren.

Groeten is er niet bij, schuiven ook niet opzij
als ik ook even wil kijken.

De kleuren van het Fochterloërveen zijn mooi

zoals paars, bruin en grijs.

Dat komt door het ontbreken van groen. 

Te veel groen is niet natuurlijk. 

Het water waar het bruggetje over heen gaat

is zwart als inkt.
Het is de kleur van rottend veen.

Drents friese woud.

Na lang zoeken kwamen we bij onze man in Leeuwarden.

Meisje achter de balie.

Waarom altijd ‘meisje’ achter de balie?

Ze moet goed koffie kunnen zetten 

en er aantrekkelijk uit zien.

Wat is daar mis mee?

Nogal veel vind ik.

We gingen met een kreukvrije man naar boven.

De thermoskan met koffie stond klaar

dus we konden beginnen.

Ik was al vrij gauw uitgekeken
op het uiterlijk van de man, dus ging zijn verhaal maar volgen.

Toch even een beschrijving :

Gemiddelde lengte.

Gemiddelde breedte

Het hoofd had een gemiddelde afmeting. 

Het haar een doorsnee kleur, vorm en krullerigheid.

De kleur van de ogen moeilijk te zeggen.

De mond was niet klein, niet groot.

Kleine tanden. 

Maar…… DE LIPPEN WAREN KNALROOD.

Het enige wat er dus echt uitsprong.

Ook de stropdas mocht er wezen.  

Zwart met grote rode en groene bloemen. 

Zijn verhaal ging in rap tempo achter elkaar door.
Minstens anderhalf uur lang.

Tenslotte vroegen wij slaperig waarmee dit bedrijf
zich kon onderscheiden van een ander soortgelijk bedrijf.
Het antwoord verontrustte mij.

Het kwam er op neer dat dit bedrijf zo goed was
in het contact houden met de klant, 

communicatie scheen het toverwoord te zijn…
dat zou verschrikkelijk belangrijk zijn want…enz. enz. enz.  

En ik?...zzz zzz zzz… 

Ik kon mijn ogen bijna niet meer open houden.

En nog meer? wilden we enigszins doorgedraaid weten.

Eh… ja, de woningen die werden afgeleverd, 

zouden meer ‘uitstraling’ hebben. 

Ik vroeg wat hij daarmee bedoelde.

Tja, hoe moest hij dat nou zeggen… 

Voor het eerst een aangename stilte. 

Het kwam uiteindelijk neer op een sublieme afwerking
volgens de 'man met de rode lippen'.

's avonds bij het eten bekeken we
nog eens de getekende voorbeelden. 

M. vond de huizen van dit bedrijf lijken
op boswachtershuisjes.

Bovendien was zijn bezwaar dat zij met emotie werkt
en dat is natuurlijk niet iets 

waar wij voor willen betalen. 

Dus vandaag een nieuwe afspraak gemaakt 

met een ander bedrijf. 

Het is irritant dat niemand 

over prijzen wil praten tot nu toe. 

Als je aandringt krijg je iets te horen 

over een bedrag per kubieke meter. 

Maar dan is het nog maar de vraag 

wat inbegrepen is en wat niet.

boswachtershuisje

We zijn al bezig met boringen in de grond.
Ten eerste of er gif in de grond zit
en tweede of er geheid moet worden. 

Voor de gif-boring hebben we een mannetje. 

Hij wilde ook wel de hei -boring doen. 

Voor de zekerheid even de gemeente gebeld hoe diep. 

Dat was 16 meter. 

Het mannetje kon niet verder dan 3 meter helaas. 

Wel jammer want hij was erg goedkoop.
Morgen wordt de funderings boring gedaan.
Zestien meter diep dus.

Wat diep! 

Vier uur achter elkaar met Martin gesproken.

Misschien langer. 

Wie is Martin en wat doet hij?

Martin is de man van een bouwbedrijf
die naar voren komt als het blijkt dat de klant
meer geïnteresseerd is dan
alleen maar wat rond kijken in de winkel. 

Martin is groot met zwart golvend haar en
beginnend grijs er door heen.
Hij is jonger dan wij.

Martin tast af en probeert door diverse vragen, 

in te schatten wie hij voor zich heeft. 

In de eerste plaats natuurlijk
of wij financieel in staat zijn een huis te laten bouwen.

Zelf kan hij moeilijk duidelijk zijn op dat gebied zegt hij,
omdat hij denkt dat er veel te ‘ritselen’ valt. 

Na een uurtje weet hij blijkbaar genoeg. 

Doet dan zeer veelbelovend en vooral heel psychologisch,
zegt verder veel burgerlijke dingen
waardoor ik geïrriteerd raak.

Zijn stem is zacht en het accent is licht amsterdams
alhoewel ik ook iets hoor inslikken. 

Hij woont in Beilen, vroeger in Amsterdam, blijkt. 

Ook kan hij niet lachen.

Wat ik ook doe om het geheel wat minder gewicht te geven,
het helpt niet. 

Pas na twee uur zie ik het eerste lachje verschijnen.

Ik denk dat hij lachen niet stoer vindt. 

Niet lachen heeft inderdaad wel iets.

De wenkbrauwen vond ik niet in de haak.  

Vreemde kleine hoge boogjes.

De droom lijkt niet meer te stuiten.

M. ziet geen gevaar.
De rollen zijn ineens omgedraaid. 

Hij is nu de lichte, daardoor word ik de zware.

Zelf je huis ontwerpen is heel confronterend. 

Het is meteen: wat wil ik? Waarvoor? Hoe belangrijk?

Het sparrenbos dat bij het landje hoort
zorgt voor veel fantasieën. 

Via tennisbanen, plastic paddenstoelen
en plastic herten tot vreemde priëeltjes. 

Maar dat laatste was een suggestie van Martin.

Ik heb een 'mistig' gevoel en moet met M. praten. 

Liever niet te veel bouwtekeningen! 

Een slaapkamer is op papier 

niet groter dan een luciferdoosje,

de badkamer niet meer dan een dobbelsteen.
Het zegt zo weinig.

Martin laat ook de hele tijd maquettes zien.
Kunstige mini houtwerkjes.

Dat komt op mij erg kinderachtig over. 

Alles kan je uit elkaar halen. 

Het hele huisje is niet groter 

dan een bloknoot-velletje in het kubieke. 

Wie dat heeft gefiguurzaagd 

is zeer klein bezig geweest. 

De omtrek van het huis zou 

acht bij twaalf meter worden.

Stappend en metend door dit huis kwam ik
op ongeveer de helft van ons huis waar we nu zitten.

Veel te klein dus, 

en zag het project niet meer zitten.

M. vond het ook wat klein.

We gingen nu alles exact met een centimeter nameten.

Mijn argwaan t.o.v. Martin groeide.  

Hij was bezig ons een klein huisje aan te smeren

voor veel geld.

Zijn vaagheid omtrent de prijs en afmetingen
van het huis begon ik steeds meer te begrijpen.

Vandaag gaat M. een financieel adviseur bellen. 

De vraag is direct welke. 

Is het handig de adviseur van het bouwbedrijf te nemen
of juist iemand daar buiten?

Daar komt De Bruin.
Makelaar De Bruin moet ons huis verkopen, 

dus wilde hij dit huis natuurlijk even taxeren.

Wat direct opvalt waren zijn puntige hoek-tanden.

Blauwe ogen, maar niet lichtblauw. 

Zeer kort haar zodat ik er door heen kon kijken.

De nek van achteren was wel even schrikken, erg recht.

Een leuk overhemd, zwart met donkergroene ruitjes. 

De das was zwart en had een flinke knoop.

De Bruin kan ontzettend goed praten. 

Je vraagt iets simpels zoals de kosten.

Voor dat je het weet ben je een kwartier verder

en dan weet je het nog niet.

Na anderhalf uur gingen we het huis door. 

Stap, stap, stap. 

Badkamer bleek in ieder geval erg ouderwets.

Gespannen wachtten wij af 

toen we weer aan de tafel gingen zitten.

De prijs viel behoorlijk tegen.

De markt is nu niet goed zei hij. 

Bovendien wie wil er nou wonen in W.?  

Daar keek ik wel even van op. 

Wat was er mis aan W.?

Het huis heeft ook nog een praktijkruimte, 

en wie gaat er nou een praktijk beginnen in W.?

Dat zag er dus niet best uit voor ons.

Onze nieuwe financieel adviseur is een boerenzoon.

Hij heet Hannes. 

Ik vroeg waarom hij niet gewoon 

bij zijn vader was blijven melken? 

Er kwam geen duidelijk antwoord.

Foute vraag, natuurlijk. 

Hij maakte een wat gespannen indruk vond ik, 

maar M. was tevreden over hem.

Hij was aangenomen. 

Van het bouwbedrijf  kregen we vandaag de

intentieverklaring.

Het is een van de vele nieuwe kreten die ik leer. 

Een intentieverklaring is een 'papier'
dat we maar even moeten ondertekenen,
zodat de betaling in kan gaan 

en de samenwerking een feit is. 

Dat lijkt wel wat voorbarig! 

We weten niet eens hoe veel het huis gaat kosten. 

Dit huis staat nu op internet. 

Veel foto’s. Jammer dat het herfst is. 

De tuin staat er een beetje armoedig op.  

Dadelijk gaan we weer naar Martin.

Dan zullen we eindelijk weten wat we krijgen voor ons geld.
Martin spreekt zacht, articuleert niet goed, 

maar ik kan hem nog net verstaan. 

Hij probeert de sfeer intiem te maken door dat zachte.

We gingen weer eens plattegronden bekijken. 

Wat dachten wij wel van twee dakkapelletjes erbij? 

En misschien een leuk intree-dakje met vlonder,

anders lijkt het zo kaal aan de voorkant.

Hij stelde ook voor om met ons naar Zweden te gaan.
Dan konden we de fabriek bekijken die ons huis zaagt
en voorbewerkt, met natuurlijk de nodige vakantielol. 

Maar wij met Martin naar Zweden?

Vanavond na enige berekeningen 

vonden we het huis nog steeds te klein.  

We kwamen nu op 117m2, 

ik vind dat het 121m2 op zijn minst moet worden. 

Dit huis heeft een oppervlakte van 136m2. 

Morgen gaat de intentieverklaring op de post.

Dat betekent dat Martin ons heeft overgehaald. 

Het huis wordt nu 131m2, dat gaat de goede kant uit.
Het gaat wel weer af van alle tierelantijntjes
zoals de twee serres, wat minder ramen,
de twee duiventilletjes, en de overkapping bij de voordeur.

Vandaag gaat de tweede tekening naar de architect,
waarbij getracht wordt het huis een beetje 'op te blazen’. 

Misschien krijgt de ruimte beneden een vreemd plafond.

Een plafond met een punt. 

We kregen een sombere brief van de welstandscommissie. 

Er mocht heel veel niet. 

Geen hout, geen mooi groot overhellend dak, geen lichte kleur. 

Martin raadde ons aan om dat aan hem over te laten.

De welstandscommissie heeft niet alles te zeggen,

de gemeente moet uiteindelijk beslissen, zei hij.

Vandaag een nieuwe tekening van het huis gezien. 

We waren er heel tevreden over. 

Beneden wordt het groot en boven iets minder. 

Alles open maar toch niet een groot hok. 

De wc is in de bijkeuken en een houten terras richting sparrenbos. 

M. had uitgerekend dat het huis nu 300 euro per m3 is.
Dus nog steeds te duur. 

In het begin was de prijs zonder versieringen 250 euro.

We willen geen versieringen. 

Blijkbaar heeft Martin nog reserve. 

Daarvoor wil ik een aangebouwde entrée, 

in plaats van inspringend, een grotere bijkeuken, 

en een garage. 

Vanmiddag de technische voorwaarden gelezen. 

Niet leuk om te doen omdat je altijd weer op extra kosten stuit.
De prijs van het huis blijft eigenlijk nog steeds ondoorzichtig.

Martin, zogenaamd onze steun en toeverlaat in dit proces,
is natuurlijk corrupt en soms is hij dat openlijk.
Dat was goed te zien bij welstandscommissie en de gemeente.
Zijn verhaal stikte van de leugens.

Maar even goed liegt hij weer tegen ons.

Een vreemd beroep.

De Bruin liegt ook.

Hannes ook.

Iedereen liegt, dat schijnt normaal te zijn.
Daarom:

De tuinadviseur, de verlichtingsadviseur, 

binnenhuisarchitect, vloeren-leggers,
badkamer en keukenzetters en binnenschilders
mogen alleen adviseren, maar niets doen vind ik. 

M. maakt voor de zoveelste keer
een rectificatie van een bouwtekening op zijn computer.

Dat gaat door de fax naar het bouwbedrijf.

Regelmatig maakt Martin fouten in berekeningen. 

De ‘vergissingen’ pakken telkens goed uit voor het bedrijf. 

Hannes doet nonchalant

waardoor wij problemen met de Fortis bank krijgen
betreft de datum van betaling. 

Martin blijft zich in nevelen hullen,
reageert niet op een brief van M.
en doet slap bij welstandscommissie. 

Meneer 'bril' van de welstand schijnt niet onaardig te zijn,
maar ik snap niet hoe hij kan oordelen.

Hij neemt niet eens de moeite te gaan kijken.

Alles gaat achter het bureau.

M. en ik voelen ons in de val gezet. 

In plaats van een zorgeloos afwachten, wat ons beloofd is,
doen we niets anders dan ons zorgen maken.
Als we niet opletten wordt ons het volgende huis
in de maag gesplitst: een “veenhuisje” voor een miljoen. 

a.s dinsdag  bespreking met Martin
over de brief waarop hij aldoor niet reageert.

Dat gesprek zal spannend worden, 

omdat we de relatie verbreken
wanneer we niet krijgen wat is beloofd. 

Het 'proces' gaat voort.

Soms is er geen greep meer op.

Tijd is nu belangrijker dan andere dingen lijkt het wel.

Lange sessies, bekijken van andermans huizen,

trap bekijken, poortjes, deuren, de kleur.

De tekening is nu bij Slingeland, de architect
en zal binnenkort naar Zweden gaan
ter beoordeling of technisch alles mogelijk is.  

Gisteren waren we  bij de hovenier van het bouwbedrijf,
om de offerte die hij gemaakt had te bespreken.
Deze bleek 40.000 euro.

Het was een gezellige zitting en een heel gezellige prijs.

Gaan we niet doen dus.

Daarna nog even naar de gemeente geweest. 

Dat is ook altijd heel gezellig. 

We waren benieuwd naar de reden
waarom een hal afgesloten moet zijn. 

De eerste man zei
dat er best een open hal mocht komen.
De tweede man ging
er een boek bijhalen en kon dit bevestigen. 

Toen kwam er een derde man
met onze bouwtekening.
Hij had het gesprek in de verte gehoord
en had een ander klein boekje in zijn handen. 

Daar stond in dat het niet mocht. 

De reden waarom werd steeds onduidelijker. 

Op dit moment weet ik het eigenlijk weer niet. 

Het enige wat ik weet is dat je te veel verstookt
als er iemand aan de deur komt,
maar dat moet ik toch zelf weten? 

Het schijnt dat ik vaker agressief reageer dan anders.
Ik heb ook geen geduld meer.
Het huis leek me op de laatste tekeningen
weer te klein en te smal. Om gek van te worden.

Toen ik merkte dat de slaapkamer
beneden kleiner werd dan de auto,
snapte ik er niets meer van.

Er zat mij nog iets dwars en ging daardoor naar
andere zweedse huizen kijken in de omgeving.

Toen wist ik het. 

Ons 'beukje' op de tekening beviel mij niet. 

Ons beukje moet een beuk zijn en geen beukje.

Dit leek meer op een impotent aanhangsel!

De volgende dag weer een gesprek aangevraagd

i.v.m. met het impotente aanhangsel.

Martin kwam net van wintersport terug. 

Bruin verbrand gaf hij ons balend een hand 

en klaagde dat hij het zo druk had

en dat wij zo lastig waren.  

Lastig? Hoezo ? Wat is dat voor een brutaliteit?

Uiteindelijk kregen we toch een normale beuk. 

Dat was wel wat duurder,
maar de vloer en isolatie op zolder
moesten we dan wel zelf doen.

Weer een poging tot afknijpen natuurlijk.

Nog steeds geen koper voor dit huis.

Wintertijd is ongunstig, en de economie  slecht, 

zegt De Bruin steeds. 

Eergisteren kreeg we een fijne rekening
van ons geliefde bouwbedrijf.

Elk geplanned dakraam kost €900. 

Martin had gezegd dat we daar niet op moesten

bezuinigen als je met een miljoenen project bezig bent,
dus waarom moeilijk doen over een bedrag van €300.?
Maar ze blijken in werkelijkheid €900. te kosten.

Het maakloon had hij er niet bij gerekend.

Er moeten nu direct dakraampjes worden geschrapt!
Ik wil nu inzage van prijslijsten
van al zijn werknemers hier en van de moeder-firma in Zweden.

M. voorspelt daarmee grote moeilijkheden. 

De prijs van dit huis zal omlaag moeten.

Volgens de Bruin gaat het vooral slecht in onze prijsklasse. 

Vanmorgen weer een rekening van het bouwbedrijf. 

Ze blijven nu binnenstromen.

De fundering moest extra verhoogd. 

€1000 extra, excl. btw. Deze rekening kregen we niet
van van de uitvoerder maar van Martin dus.

Dat wil ik niet. M. vind het niet erg.
Als je overal specificaties van wil hebben
dan laat je zien dat je ze niet vertrouwd.
Ik vertrouw ze ook niet.

Het buiten portaal mag niet,
dat vond de welstandscommissie te zweeds.

Ook moet de 'zachte' hellingsgraad van het dak steiler,
was ook te zweeds. 

Vandaag dit huis voorbereid  voor de open-huizen-route.
Alles zoveel mogelijk leeg gemaakt en geordend. 

Mijn stemming is niet goed. 

Ik ben bang dat dit huis niet op tijd word verkocht. 

De balustrade wordt iets smaller.

De dakpannen rood.

De ramen lijken wat klein, maar dat hoort bij dit type huis.

Voor de spekkachel is geen geld meer.

Het ‘uitzetten’ voor het fundament is vandaag gebeurd.

Volgende week gaan ze graven.

De oude appelboom moet weg. 

Deze begon net te bloeien.
De boom was 40 jaar oud
en ik vind het erg dat ie weg moet.

Het gat is gegraven. 

Twee zwarte bergen met zand liggen achter op het land,
de toppen van de bomen zijn nog maar net te zien.
Het gat is gevuld met wit zand.
De omtrek van het huis is nu goed te zien. 

Weer kreeg ik het gevoel dat het huis te klein werd.

Dus maar weer even nagemeten.

De afmetingen klopten gelukkig.
Het was gezichtsbedrog.

De gemeente heeft een fout gemaakt met de kosten van de leges. 

Moet uitgezocht worden!

We zijn bij Plieger geweest voor de aanschaf van het sanitair.

Veel design, duur en vermoeiend.

Ontzettende behoefte ineens om keet te schoppen. 

Zoiets gaat het leukste bij designwinkels.

De 'echte' plattegrond van het huis is zichtbaar. 

Het fundament is klaar. 

Twee werkmannen waren aan het lunchen in een auto.

Ze aten brood met frisdrank.

Deze mannen metselen gipsblokken
tot de hoogte waar de vloer moet komen.

De oudere man lachte leuk.

Het is alweer lente.

Over twintig dagen komen de zweden
met ons huis op een paar enorme trailers ons nieuwe dorp binnen.

Martin doet vervelend.

De douche ruimte beneden is echt te klein. 

M. is moe, 

maar ik ook.  

Het is zover!

De 'zweden' zijn gearriveerd.

De straat in het dorp was geheel geblokkeerd
door vrachtwagens met trailers.
Verder een hoge kraan en vier zweedse werkmannen.

Zwijgend en geconcentreerd deden zij hun werk. 

Alle vier leken ze op Abba.

Jan van het bouwbedrijf leidde de 'gang van zaken'
en liep de hele tijd te telefoneren.

Dorpelingen keken toe. 

M. nam steeds foto's, maar liep ook Jan achterna
vanwege dat eeuwig te kleine badkamertje. 

Dat kon gelukkig op het laatste moment nog iets groter.
Er was ook iets met de electriciteit. 

De buizen staken al uit het toekomstige elektriciteit kastje, 

maar dat bleek niet de goede plek. 

Een vrouwtje aan de overkant maakte zich zorgen
over de modder die was ontstaan door die vrachtwagens. 

Er waren bouwketen, reclameborden, openbare wc's,

rommel en modder.

Het huis wordt mooi. Dat wel. 

Voor de helft ben ik blij.
De andere helft is zenuwachtig,
omdat de verkoop van ons oude huis nog niet is gelukt.

Het dak zit er op,
dat wil zeggen het houten latwerk met daar onder bouwplastic. 

De dakpannen staan op de grond,
nog keurig ingepakt.
M. had mij de vorige dag gezegd
dat hij de kleur wat vaag vond en dat hij ook de laklaag miste,

maar ik zag nu dat de pannen omgekeerd waren verpakt.
De kleur was exact zoals op de foto, dus goed.

Er zijn nu drie mannen aan het werk.
Zij werken tot 's avonds laat door en ook in het weekend.

De vrachtwagens met opleggers zijn weg, ook de kraan.

Dadelijk komt er iemand kijken naar ons huis.
De eerste, en nog wel officieel met makelaar en al.
Dat is hoopvol.

De  dikke buis voor de hete luchtverwarming moet komen
op een plek waar wij dat niet mooi vonden n.l. in de kamer. 

Jan legde ons uit waarom.

Ook bij navraag aan een van de medewerkers van Helio,
het verwarmingsbedrijf, kon de buis niet in de hal. 

Er zou dus een muurtje van 35 centimeter
moeten komen in de kamer. Ik zag dat niet zitten.

Als wij niet toevallig langs waren gekomen
was dit muurtje zonder onze toestemming geplaatst.
M. zei dat hij dit absoluut niet wilde
en stelde een splitsing voor van twee kleinere pijpjes.
De volgende dag was het voor elkaar. 

Helion sloeg zich op de borst van zo veel creativiteit.
Maar het was het idee van M.

De koop gaat niet door. 

Hoe langer het duurt, hoe minder ik ga geloven
dat we ooit in het nieuwe huis zullen wonen.

De tijden blijven slecht zegt de makelaar weer. 

Het nieuwe huis wordt daarentegen steeds mooier.

De houten vloer is besteld.

Ook de tegels, wastafels, wc's, bad en douche.

De gipsen platen zitten aan het plafond. 

Iedereen loopt hier door elkaar.

Elk bedrijf heeft op de een of andere manier
een financiële relatie met elkaar.

Daar staan wij als klant buiten.
Daarom is alles moeilijk te controleren en te plannen.

Het is alweer juni.

Nog drie maanden en dan is het 1 oktober.

Dat is de datum dat dit huis verkocht moet zijn. 

We geloven het niet meer,
en bedenken noodscenario’s,
zoals het tijdelijk verhuren van dit huis,
want drastisch verlagen in prijs gaat haast niet meer. 

We proberen advertenties te zetten
zoals in het K.N.T.V. blad voor musici
en het blad voor grafische vormgeving.

Morgen komen hier twee zweedse werkmannen logeren.
Zij werken voor ons zwart.
De bovenkamer van de serre moet apart afgetimmerd worden. 

Verder schijnt het dat ze de bende om het huis
ook gaan opruimen. 

De drie andere zweedse mannen zijn weg.   

De bouwvak-vakantie is voorbij.

Het huis is nog niet verkocht.

We hebben besloten de prijs nog meer te laten dalen
zodat we in een lagere prijsklasse komen.

De trap zit er al in, ik heb hem nog niet gezien.
Volgens M. is hij heel mooi, maar wel anders dan op de tekening. 

11 september krijgen we de sleutel
en kunnen we met de vloer, de tegels en het sanitair beginnen.

M. moet een afspraak maken met de parketeur en de tegelzetter.

De datum van de verhuizing nadert.

De tegelman ligt in het ziekenhuis.

Andere tegelman, waar halen we die vandaan?
Eerst moet er getegeld worden anders kan de parketeur niet werken.

De deuren hebben waterschade. Niets van te zien, 

toch moesten ze terug. 

De bronzen handvaten vond M. wat somber.

Ik vond ze mooi.

De timmerman heeft de plinten gedaan. 

Binnen wordt het nu wit gespoten
door een man in overall met opengeknipt kruis.

Ik vind de trap niet mooi.

Het was niet de trap die we hadden besteld.

Hij kan er niet meer uit.

De twee bergen aarde achter het huis willen ze
niet weghalen. Daar moeten wij zelf voor zorgen.

Maar dat was wel beloofd.

Tot het einde toe ellende met dit bouwbedrijf. 

Wat ook was beloofd en wat ook op papier stond was

dat rondom het huis een laag zand zou worden gelegd
voor eventueel later grind.

Dat is afgeraffeld. 

Het paadje is hobbelig, stronkerig, rommelig
en men heeft een kant opgehoogd met aarde
in plaats van met zand.
Weer fax sturen naar Martin. 

Parketman Jan de Wit probeert ook iets leuks. 

Zijn werkmannen zouden 12 september beginnen.

Vlak van te voren kwam er een berichtje
dat het geheel toch wat duurder  zou worden. 

Hij had zich vergist in de afmeting van het oppervlak.
Dat zou dan voor ons €500. duurder worden. 

We rekenden dit even na en het klopte niet.
Langzamerhand krijgen we de slappe lach.

In de sanitair winkel was ook oppassen.

Bijna hadden we twee belachelijk dure wc's gekocht.

Volgens de verkoper waren dit de goedkoopste van de winkel,
€250.00 per stuk. 

Pas toen we bijna weer weg wilden gaan
omdat we dit te duur vonden kwam
er ineens een folder op tafel met een merk uit Oostenrijk. 

Deze wonder wc's kosten €69.00 en waren goed van kwaliteit.

Zonder verder vragen hebben we ze meteen besteld. 

Toen bleek het emaille bad opeens ook niet meer duur
en dus hebben wij die er maar bij besteld. 

Zo ook de kranen en de doucheknop. 

Heel apart allemaal.

Gister even naar Klaas gekeken.

Hij heeft het portaal scheef betegeld en dat is wel leuk.
De onderlaag van het parket ligt er nu half. 

Vandaag moet er veel gebeld worden.

Ikea over de vaatwasser die niet was bijgeleverd.

Vervolgens de gemeente over de vuilnisbakken
die niet worden niet geleegd, daarna Techniko,
die we constant achter de broek moeten zitten,
anders gebeurt er niets.

De parketmannen doen gewichtig.

Het kan toch niet zo zijn!!!!

Vanmiddag om 4 uur een bod op dit huis.

Kopers uit Rotterdam.

Een bod van €270.000.

Erg laag.

De Bruin wil 290.000 vragen en een beetje vasthouden.
Daarna gaan zij weer €280.000 bieden 

en dan wordt het €285.000,
maar wij willen twee maanden hypotheek rente erbij
omdat ze pas 1 december er in kunnen.
Raar spelletje.

Verf bestellen voor de buitenkant van het huis.

Jan de Wit van de parketwinkel belde M.
of hij even een jerrycan met benzine kon brengen
voor de aggregator bij de parketmannen,
want die zaten zonder en hadden geen geld bij zich. 

Wij waren zo gek dat te doen. 

Het bleek dat de aggregator toch niet
voldoende stroom opbracht om de vloer te kunnen schuren.
Techniko had er niet voor kunnen zorgen dat er stroom was.
Toen M. er achter aan ging was het gauw gebeurd.
Er moest nog wat in de grond gegraven worden
en in een kastje gerommeld,
maar ineens was er water, gas, stroom en telefoon.

Techniko moet morgen alles nog verbinden.  

Daarna Nol bellen i.v.m. de egalisering rondom het huis. 

Morgen Martin omdat de trapleuning
te dicht tegen de muur is geplaatst.

Nol moet veel doen.

Een gat graven voor die reuzenstronken
en de afvaltegels. Zandgooien op het pad
naar de voordeur en het pad naar achteren waar de garage komt.

Ook moet hij de boomstobben in het bos er uit trekken.

Volgende week donderdag komen de deuren.
Ondertussen is Klaas iedere avond bezig
met het betegelen van de keuken en het sanitair.

Het bad komt zaterdag.

De spanning wordt er ingehouden.

Het lijkt of men in Rotterdam lang moet nadenken.

Het onderhandelen gaat tussen De Bruin en Dientje.

Toevallig kennen wij Dientje. Zij is wel grappig.

De Bruin is gekomen tot €287.250.

Nol is nu bezig het land te egaliseren.

Een vreugde om te zien. 

Met een grote graver wordt de grond omgewoeld,
reuzenstronken begraven in diepe kuilen. 

Interessant waren de diverse grondlagen.

Eerst de jonge zwarte aarde,
toen werd de grond oranje, daarna geel en op het laatst groen.

Een enorm muizennest sprong uit elkaar

toen er planken verschoven moesten worden.  

M. heeft er toen een zware tegel op gegooid.

De verwarmingsman moet komen
omdat dat beter voor het parket is.
De lucht wordt nu vochtiger en dat is niet goed.
De vuilnisbakken zijn nog steeds niet opgehaald.
Ik heb al drie keer gebeld. 

Klaas heeft het gastoestel scheef geplaatst.

Er is ook iets met een muurtje van de doucheruimte.
Verder heeft hij een gasleiding doorgesneden, 

zodat de verwarming niet aan kan. 

Ook zijn sommige tegeltjes te hoog t.o.v. van het parket.
De perikelen houden niet op.

Ik denk ineens dat we iets te weinig
bergruimte hebben in de keuken.
Maar beter te weinig dan te veel.

We hebben hier in W. te veel
en dat is heel chaotisch, gek genoeg. 

Vandaag naar Nol gekeken.

Hij heeft de plek van de moestuin al voorbereid.

Om het huis ligt nu geel zand . 

Het pad voor de auto naar de achterkant 

is al een zichtbare zandstreep. 

Voor het huis ligt een zandhoop klaar (gekocht)
voor de voorkant. De oude grindtegels zijn
samen met de boomstronken in het gat gegooid,
even een boom omgeduwd die in de weg zat,
opgetild en in een ander gat gegooid.

M. sprong heen en weer door de aarde.

Ik ben boodschappen gaan doen.

De parketmannen kunnen de tegelaars niet uitstaan. 

Ze zitten elkaar in de weg.

Daarom vroegen zij of Klaas even buiten beeld mocht
omdat ze moeten schuren en lakken. 

Morgen is het 1 oktober. 

Het is nu echt rond.

8 oktober wordt het voorlopig contract getekend.

De parketmannen maken een wat trieste indruk.

De plinten gaan we zelf doen. 

De zwarte prijs was nog te duur namelijk €1.50 per meter. 

Ik moet gauw beginnen
met het verven van het huis aan de buitenkant,
want in de winter mag dat niet meer vanwege de vorst.
Het huis wordt creme-wit.
Dat lijkt wit. 

Ons huis in W. heb ik losgelaten. 

Het is daar nu triest, koud, groot en donker. 

'Fryslan milieu' is onuitstaanbaar,
heb nu zeven keer gebeld,
en nog steeds zijn de vuilnisbakken niet leeggehaald.

Vandaag weer even naar het nieuwe huis geweest.

De vloer is erg opwindend geworden. 

Na het lakken komen de vlammen goed uit.

Een beetje wild, dat wel.   

Ik vind het vervelend dat alle werkmannen
zo slordig met hun afval omgaan.
Om het huis is het een enorme bende. 

Het parket is klaar. 

De verhuizing wordt uitgesteld.

Eind november lijkt beter. 

Ik heb de hele week in mijn eentje
de buitenkant van het huis staan verfen.

Heerlijk!

De grote potten met de speciale verf
uit Zweden voor houten huizen, stonden klaar.

Het was vandaag erg koud, er staat een gure oosten wind.
Maar het huis heeft een ‘warme hoek’ op het zuiden,
daardoor kon ik me telkens even opwarmen.

M. zit nu ineens weer ongerust te rekenen. 

Hij was de kosten van de makelaar vergeten.

Bovendien heeft hij zich een veel te dure vaatmachine
aan laten smeren 

Verder moeten we dit jaar toevallig twee keer belasting betalen,
dus waarschijnlijk kunnen we geen garage er bij laten bouwen.
Komt later wel.

Morgen naar Ikea. 

Alle keukenspullen worden daar gekocht.

Maar ook olie voor het houten aanrecht , 

een brede veger en hallogeenspotjes.

Ik heb een afspraak met de pianoverhuizer voor de vleugel.

Dat kunnen we natuurlijk niet zelf, de rest doen we wel zelf. 

Het verven van de buitenkant is bijna klaar.
Alleen de punten nog. Dat durf ik niet.
De schilder verschijnt maar niet. 

Hij zou de punten doen.
Ik zag hem laatst mank lopen, zou hij een ongeluk hebben gehad? 

Het gastoestel van Ikea doet raar.

Natasja en ik hebben samen de onderkant
van het huis met de bokkepoot behandeld.

Dat moet zeker vier keer.

Het huis in W. ligt plat.

Het nieuwe huis is nog kaal.

Overal rommel.
Vooral daar schijnt geen einde aan te komen. 

We zitten in Niemandsland...Zou het met de verwarming
in het nieuwe huis wel goed komen?…dit bureau waar ik op schrijf
gaat naar Pierre en Margreet …ook deze stoel...

Einde
2002

Hieronder:
Dit was vier jaar later.
Het kwam dus toch nog goed.
Maar in zee gaan met bouwbedrijven?
Nee.

                                        EMBED Unknown